Jinji Skaters & Company: Ang Barkadahan na Nag-umpisa sa Isang Larawan

Sa buhay, hindi naman natin kailangan ng mga kaibigan na may angking ugali na katulad ng sa atin, naniniwala sa mga bagay at ideolohiyang pinaniniwalaan natin, may kaparehas na interes at hilig gawin, o kahit na parehong katayuan sa lipunan. Sa totoo lang, kung sino pa 'yong mga tao na sadyang iba sa atin, may ibang mga paniniwala at interes, at 'yong mga hindi natin inakalang maaari pala nating maging kaibigan ang siya pang naging pinakamalalapit sa puso natin.

May mga bagay na pagkakasunduan, may ilan rin namang pagtatalunan. May oras para sa tawanan, mayroon din para sa iyakan. Kung minsan, kumpleto, may mga pagkakataon din naman na kulang-kulang. Ngunit anu't anuman ang mangyari, hindi nag-iiwanan ang tunay na magkakaibigan at mananatiling matibay ang barakada.

Ganyan kami.

Ganyan ang Jinji Skaters & Company. :)

P.S. Mahal ko kayo mga bessy! <3

Ang mga Kalahi ni Eba

     Nang una kong marinig ang kanta ni Inang Laya na Babae, samu't saring bagay ang pumasok sa aking isipan. Ilan rito ang mga kuro-kuro ko tungkol sa katayuan ng mga kababaihan sa lipunan.

     Noong mga nakalipas na panahon, isang masaklap na katotohan ang mababang pagtingin ng mga tao sa mga babae. Ni hindi binibigyan ng pagkakataon na mag-aral dahil "pambahay" lamang daw ang mga ito. Sa kasalukuyan naman, kahit na sabihin pa na umunlad na ang pagtingin ng mundo sa mga babae, hindi maitatanggi na hindi pa rin tuluyang natutuldukan ang diskriminasyon na ito.

     May ilang nabanggit sa kanta ni Inang Laya hinggil sa mga malungkot na kinahihinatnan ng mga babae. Para sa akin naman, naniniwala ako na ang mga babae ay hindi mahina, hindi dapat tawaging libangan, at hindi basta-basta pangkama lamang. Kaya ng mga babae na ipakita ang kanilang lakas at mga kakayahan kung gugustuhin nila, hindi dapat sila tinuturing na laruan lamang at higit sa lahat, hindi dapat sila binabastos dahil respeto ang nararapat para sa kanila.

     Sinasabi ko ang mga ito hindi dahil sa babae ako at nananaig ang pagiging obhetibo sa akin. Sinasabi ko ito bilang tao na may pantay na pagtingin sa mga nilikha ng Diyos.

Published with Blogger-droid v2.0.2

Minsan... (este madalas pala)

  

     Minsan, nagsisisi ako kung bakit ganito ang naging buhay ko. May ilang pagkakataon naman na hinihiling ko na sana ay dalawa o tatlo ang katawan ko. Kung nagkagano'n, edi sana mas madali ang buhay ko ngayon. Baka sakali rin na mas masaya.

   Minsan, ang sakit sa ulo na isiping ba tila ba ang taas ng expectations sayo ng mga tao sa paligid mo. 'Yong tipong kapag may group activity sa klase, swerte lang kung walang magsasabi ng "Kaya mo 'yan. Ikaw pa." Aba. Hindi naman ako si Darna. Itsura at hubog pa lang ng katawan, ang layo na. Paano pa kaya ang powers n'ya? Kung mamalasin, mababansagan pa ng bossy at kung anu ano pa. *Buntong hinihinga.*

     Minsan, ang masakit pa, tataasan pa nila ng kilay ang pagiging grade conscious ko. Hindi ba nila naiintindihan na malaking tulong ang nagagawa ng pagiging DL? Hindi naman 'yong karangalan ang habol ko, kundi 'yong saya dahil natutulungan ko 'yong mga magulang ko dahil sa pagiging scholar ko. Idadamay ko na rin ang mga kapatid ko na parehong nagtapos bilang magna cum laude. Kung hindi siguro sila naging ganoong katalino, hindi ako magiging ganitong ka-grade conscious.

     Minsan, pakiramdam ko, puro acads, klase at pace na lang inaatupag ko. 'Yon bang parang wala na kong oras sa sarili ko. Pero kahit ano pa ang sabihin ko, siguro ay wala naman talaga akong karapatang magreklamo. Choice ko kasi 'to eh. Pinili kong maging vice president ng klase at manunulat ng publikasyon ng unibersidad kahit pa alam ko na matatambakan ako lalo ng mga gawain. Hindi ko naman magawang iwan ang pace dahil masaya ako doon. Tulad nga ng sabi ko, choice ko 'to kaya dapat lang na panindigan ko.

     Sa ngayon, kaya ko pa naman siguro. Hindi ko naman siguro ikamamatay ang atake ng hika sa tuwing napapagod ako. Hindi ko lang talaga maiwasang isipin ang mga hinaing sa loob loob ko. Minsan ko lang naman maisip ang mga 'to eh. Siguro... minsan sa isang minuto.

Published with Blogger-droid v2.0.2

Nang Nangulila ang Pusa sa Aso

   Ang hirap pala kapag nakasanayan mo na ang isang bagay... Yung tipong mula nang ipinanganak at nagkaisip ka, 'yon na ang nakagisnan mo. Tapos isang araw pag-gising mo, bigla mo na lang maiisip na hindi na pala ganto, hindi na pala ganyan, ang dami na palang nagbago.

   Nasanay ako na buo ang pamilya namin sa tuwing araw ng pasko. Parang naging tradisyon na ang ginagawa namin tuwing ika-25 ng Disyembre. Sa umaga, magbubukasan ng regalo. Pagdating ng tanghali, papasyal kung saan man at gabi na makakauwi. Nitong nagdaang pasko, umalis lang kami para magsimba at magtanghalian, pagkatapos ay hinatid na namin ang ate ko sa bahay ng pamilya ng asawa nya.

   Hindi ang ate ko ang kinaiinisan ko ng mga panahong 'yon. Hindi rin ang mga pangyayari. Naiinis ako sa sarili ko at sa nga bagay na pinag-gagawa ko noon.

  Kami kasing dalawa ng ate ko ay yung tipo ng magkapatid na maya't maya ay may pinagtatalunan at bihira kung magkasundo. Sa madaling salita ay madalas mag-away. Naiinis ako kapag naaalala ko 'yong mga pagkakataon na ako ang nag-uumpisa ng away, na pumapatol ako sa kanya kahit na alam kong nakatatanda s'ya at lalo na 'yong mga pinag-awayan namin na nagsimula sa isang maliit at halos walang kwentang bagay.

   Ang dami palang nasayang na panahon. Sana pala ay mas nag-effort ako noon na mas maging mabait at malapit sa kanya. Edi sana wala akong pinagsisisihan ngayon at hindi ako naiinis sa sarili ko. Kung kailan araw ng pasko tsaka ko pa maiisip na, kahit pala para kaming aso at pusa, darating pa rin ang panahon na mamimiss ko siya.

Published with Blogger-droid v2.0.2